Κατ’ αρχάς, ο κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, τρέφει μεγάλο σεβασμό στα επιτεύγματα της επιστήμης, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι καταπληκτικά και άκρως ενδιαφέροντα. Αυτό όμως που ενοχλεί, όσον αφορά την σύγχρονη επιστήμη, είναι κατά πρώτον η χειραγώγησή της από ποταπά ωφελιμιστικά συμφέροντα και κατά δεύτερον μια συνεχώς αυξανόμενη "επιστημονική αλαζονεία” που αποστρέφεται και πολλάκις χλευάζει κάθε Πνευματική θεώρηση. Έτσι, οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ανά την υφήλιο αισθανόμαστε προδομένοι, καθώς παρακολουθούμε μια επιστήμη που δίνει την εντύπωση ότι βάλθηκε μάλλον να πολεμήσει τις δοξασίες μας για τον Θεό παρά να ανακαλύψει την αλήθεια.
Αναπολώντας την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, θα λέγαμε ότι κατά κάποιον τρόπο η επιστήμη στις μέρες μας παίρνει την εκδίκησή της για όσα υπέφερε κατά την περίοδο του σκοταδισμού στον Μεσαίωνα. Όμως δεν αρμόζει σε πραγματικούς επιστήμονες να επιτρέπουν σε ένα εκδικητικό συναίσθημα να συσκοτίζει την κρίση τους. Διότι τα τελευταία ευρήματα της επιστήμης, και κυρίως αυτά της θεωρητικής φυσικής, συνηγορούν μάλλον προς αποδείξεις περί υπάρξεως του Θεού παρά περί ανυπαρξίας του!
Κατ’ αρχάς η φυσική επιστήμη σήμερα αναγνωρίζει ότι τα άτομα και τα μόρια από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι εμείς και ο γνωστός μας κόσμος, αποτελούν μόλις το 4% του συνολικού Σύμπαντος. Το υπόλοιπο 96% κατά τα λεγόμενά της αποτελείται κατά 23% από Σκοτεινή Ύλη και κατά 73% από Σκοτεινή Ενέργεια. Για την φύση δε αυτών, δεν γνωρίζει και δεν είναι ακόμα σε θέση να ανακοινώσει ουδέν. Τώρα γιατί δόθηκε σε αυτό το 96% η ονομασία “σκοτεινή” είναι ένα ερώτημα, καθώς θα έπρεπε να δοθεί μάλλον η ονομασία “αόρατη”. Σε έναν απροκατάληπτο λοιπόν παρατηρητή, θα φαινόταν τουλάχιστον περίεργο, από την μια να αναγνωρίζεις ότι δεν έχεις τα μέσα να κατανοήσεις το 96% της φύσης του Σύμπαντος (ονομάζοντάς το μάλιστα και σκοτεινό αντί να το ονομάσεις αόρατο), ενώ από την άλλη να υποστηρίζεις με κατηγορηματική βεβαιότητα ότι το Σύμπαν είναι τυχαίο και ότι ο Θεός είναι ανύπαρκτος...
Η αμφιβολία είναι θεμιτή και στην πραγματικότητα όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, περνάμε ή έχουμε περάσει στο παρελθόν κρίσεις αμφιβολίας. Όμως άλλο πράγμα η αμφιβολία και άλλο η κατηγορηματική αντίθεση πολλών φανατικών επιστημόνων που υπό τις παρούσες συνθήκες ομολογούμενης άγνοιας, φαντάζει παντελώς αδικαιολόγητη…
Επιπροσθέτως, δεν χρειάζεται να είσαι ούτε μαθηματικός ούτε πυρηνικός επιστήμονας για να αντιληφθείς ότι οι 20 περίπου φυσικές σταθερές που δεσπόζουν στο θεωρητικό οικοδόμημα της σύγχρονης φυσικής (όπως πχ το χωρικό μήκος του Πλανκ), έχουν τιμές που αν ήταν διαφορετικές έστω κατά ελάχιστο, δεν θα ήταν δυνατή όχι μόνον η εκδήλωση του υλικού Σύμπαντος αλλά επίσης ούτε η εκδήλωση κάθε είδους οργανικής ζωής. Τόσο η θεωρία των πιθανοτήτων (που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της σύγχρονης επιστήμης) όσο και η κοινή λογική, μας λένε ότι το να έχει πάρει τυχαία η κάθε μία από αυτές οι σταθερές (μέσα στην απειρία των περιπτώσεων) ακριβώς την τιμή που πρέπει για να υποστηριχθεί η εκδήλωση της ζωής, είναι όλως διόλου αδύνατον και αν αυτό ισχύει για την κάθε μία εξ αυτών, πόσο ισχύει μάλλον συνδυαστικά για όλες τους! Μέσα λοιπόν από αυτή την προσέγγιση, το να υπάρχουν επιστήμονες που να χαρακτηρίζουν τις φυσικές αυτές σταθερές, περιπαικτικά και με κακεντρεχή ειρωνεία, ως “θεϊκές”, φαντάζει μάλλον ανόητο και δείχνει τουλάχιστον αρνητική προκατάληψη και εθελοτυφλία…
Εν πάση περιπτώσει, ας θεωρήσουμε ότι η επιστήμη περνάει το εφηβικό της στάδιο, και όπως ο κάθε έφηβος είναι ίσως φυσιολογικό να εκφράζει την αντίδρασή της προς τον Πατέρα. Αλλά χρειάζεται επίσης προσοχή καθώς ο μικρός ετούτος κόσμος μας επάνω στη Γη - που τόσον πολύ εξαρτάται και χειραγωγείται από την επιστήμη - έχει αρχίσει ήδη να δείχνει σοβαρά σημάδια ανισορροπίας και αστάθειας. Και ας έχουμε υπόψη μας ότι τα λάθη (που σχεδόν πάντα κοστίζουν ακριβά) σε ορισμένες των περιπτώσεων αποβαίνουν ολέθρια…
