Το θέμα της προσωπικής μας υγείας σχετίζεται άμεσα με τα συναισθήματα και με τις σκέψεις μας, οι οποίες με την σειρά τους επηρεάζονται από αυτά που συμβαίνουν στον κοινωνικό μας περίγυρο, στην οικονομία και την πολιτική. Έτσι, όταν οι κοινωνικές περιστάσεις γύρω μας γίνονται δραματικές, αντί να παρασυρόμαστε σε απελπισία ή και θυμό, θα πρέπει κατ’ αρχάς να καταφεύγουμε σε μια ψύχραιμη αντικειμενική θεώρηση της κατάστασης, που θα πρέπει να συμβαδίζει με μια γνήσια αυτοκριτική που να εστιάζει πρωτίστως όχι στις ευθύνες των άλλων αλλά στις δικές μας. Μόνον έτσι θα έχουμε μιαν ελπίδα να καταλήξουμε σε κάποια λυτρωτικά συμπεράσματα που θα ενισχύσουν την υγεία μας, υποστηρίζοντας θετικά τον συναισθηματισμό και την λογική μας.
Μιλώντας γενικά για την εποχή μας, είναι γεγονός ότι η ανθρωπότητα ενώ έχει θέσει σε προτεραιότητα την επιστήμη της οικονομίας (που υποτίθεται ότι βοηθά τις κοινωνίες να ζήσουν καλλίτερα), έχει παραμελήσει θανάσιμα τις σταθερές ανθρώπινες αξίες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παράγεται ένας πλούτος, εν πολλοίς με γκρίζο, βρώμικο τρόπο, και το χειρότερο αυτός ο πλούτος να αξιοποιείται και να επενδύεται σε δραστηριότητες που υποβαθμίζουν την ανθρώπινη κοινωνία και την βουλιάζουν ακόμα περισσότερο στη θολούρα και το βούρκο. Γιατί όταν η υλική ευημερία δεν συμβαδίζει με μιαν αντίστοιχη πνευματική, η ανθρωπότης όλη καταστρέφεται. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, η Πολιτική ως εφαρμοσμένη επιστήμη, αντί, όπως θα όφειλε, να αναλάβει τα ινία της κατάστασης και να περιφρουρήσει τις ανώτερες αξίες, έχει υποβιβαστεί σε ένα υπηρέτη της οικονομίας, ένα ταπεινό ακόλουθο ενός ψυχρού τεχνοκρατικού μηχανισμού. Ο φυσικός αφέντης έγινε δούλος, με αποτέλεσμα όλα να διαστρέφονται. Αυτά ως μία γενική εισαγωγή και ως χρήσιμη διαπίστωση…
Επί της παρούσης όμως, ενδιαφέρει κυρίως να επισημάνουμε ότι ένας οικονομικός μηχανισμός (άσχετα με το εάν διαπνέεται από ανώτερα κίνητρα ή όχι), προκειμένου να λειτουργήσει στοιχειωδώς για να παράγει έστω την υλική ευημερία και ασφάλεια που υπόσχεται, θα πρέπει πρωταρχικά να βασίζεται σε κάποιους θεσμοθετημένους κανόνες. Αυτοί δε οι κανόνες όταν παραβιάζονται, έρχεται μια στιγμή που η υλική ευημερία και η ασφάλεια καταβαραθρώνονται εν μία νυκτί και αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση που ζούμε τώρα με τα capital-controls, σε όλο το δραματικό της μεγαλείο στην Ελλάδα.
Δοκιμάσαμε μια Ευρωπαϊκή πορεία που απέτυχε. Μας παρουσιάστηκε μια μεγάλη ευκαιρία να αξιοποιήσουμε κάποιους έτοιμους κανόνες και μηχανισμούς, προκειμένου να αναπτύξουμε τουλάχιστον την οικονομία μας και να αξιοποιήσουμε την μοναδική θέση που ως έθνος κατέχουμε στην ανθρωπότητα. Όμως αυτή την ευκαιρία την καταστρέψαμε, την ροκανίσαμε αργά και ολοκληρωτικά. Διότι τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, διαπρέψαμε στο να καταναλώνουμε ανέμελα τα αφειδώς παρεχόμενα οικονομικά κεφάλαια με διάφορους αξιοκατάκριτους τρόπους, όπως εικονικούς εξοπλισμούς, ψευδοσυμβάσεις, θαλασσοδάνεια, λεηλασία των ΕΣΠΑ, αθρόους διορισμούς και τα τόσα άλλα που ο κατάλογος είναι μακρύς. Το καμπανάκι κινδύνου που χτύπησε πριν από 5 χρόνια δεν το λάβαμε σοβαρά υπόψη μας. Ήρθε το 1ο και το 2ο μνημόνιο, με μέτρα που - παρότι επιβλήθηκαν κυρίως σε επιλεκτικά αδύναμες κοινωνικές ομάδες και πόνεσαν – απέδωσαν κάπως στα οικονομικά του κράτους και καθυστέρησαν κάπως την κατάρρευση. Τώρα περιήλθαμε σε μία θέση τόσο δεινή ώστε σχεδόν υποχρεωνόμαστε να παρακαλάμε για ένα 3ο μνημόνιο. Ακόμα κι αν το πάρουμε όμως αυτό το νέο μνημόνιο (μαζί βεβαίως με την οικονομική στήριξη που περιέχει), είναι πολύ αμφίβολο αν θα καταφέρουμε οτιδήποτε σημαντικό, καθώς οι εγγενείς αδυναμίες στο εσωτερικό μας και στις δομές της κοινωνίας μας είναι το ίδιο ενεργές όσο παλιά. Αλλά ακόμα και αν σκίσουμε τα μνημόνια, φύγουμε από την Ευρώπη και γυρίσουμε πίσω στη δραχμή, πάλι γεννάται το δραματικό ερώτημα πως θα τα βγάλουμε πέρα χωρίς κεφάλαια, χωρίς συνετούς κανόνες, χωρίς ορθολογική οργάνωση, χωρίς αξίες, χωρίς παιδεία, χωρίς παραγωγικό μηχανισμό και χωρίς κάποια εξωτερική προστασία εν μέσω ενός γεωπολιτικού περιβάλλοντος αβέβαιου και εκρηκτικού.
Η απάντηση είναι ότι κατ’ αρχάς θα πρέπει να υιοθετήσουμε ένα νέο πολιτικό ήθος. Δυστυχώς οι διάφορες κυβερνήσεις, εξαπατούν την κοινωνία με διάφορους τρόπους και τελευταίο παράδειγμα είναι η τωρινή κυβέρνηση που “διαπραγματευόμενη” 5 μήνες, φαίνεται να βουλιάζει συνειδητά την Ελληνική οικονομία, επιδιώκοντας μάλλον να βρεθούμε προ τετελεσμένου γεγονότος ώστε εκ των πραγμάτων να επιστρέψουμε στη δραχμή. Ακόμα και αν ο σκοπός της είναι ευγενής, εξουδετερώνεται από τα ποταπά μέσα που φαίνεται να χρησιμοποιεί για να τον φτάσει. Γιατί αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα πρέπει να βγούμε από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό, αυτό θα έπρεπε να μας το πει εξ’ αρχής και όχι να περιγελά διαρκώς τη νοημοσύνη μας ούτε να ντροπιάζει διεθνώς την Ελλάδα, εξαπατώντας τους πάντες στην υφήλιο και ειδικά τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη. (Τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωση που αντιλαμβάνεται ένας αμερόληπτος παρατηρητής, ανεξάρτητα με το εαν αυτή αληθεύει στην πραγματικότητα ή όχι).
Όμως ακόμα και αν χάριζαν οι πιστωτές όλα μας τα δάνεια (πράγμα που βεβαίως δεν θα γίνει ούτε αν επιστρέψουμε στην δραχμή), υπάρχουν πάλι πολύ περισσότερες πιθανότητες να αποτύχουμε παρά να ανακάμψουμε. Αυτό θα ισχύει εσαεί όσο διατηρούμε αυτό το σαθρό ατομικό και πολιτικό ήθος μας. Αφού ούτε μεταξύ μας δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε σοβαρές συνεργασίες, ούτε καν στις επιχειρήσεις μας. Και στο διεθνές πεδίο ποιος εταίρος ή ποιο κράτος θα εμπιστευόταν στο μέλλον αυτούς τους δόλιους και ανεύθυνους Έλληνες; Και πως θα σταθούμε μόνοι μας σε αυτό το μοναδικό γεωπολιτικό περιβάλλον που όλοι εποφθαλμιούν και το οποίο εμείς από μόνοι μας είμαστε ανίκανοι μεταξύ μας να συνεννοηθούμε και να προστατεύσουμε;
Επί του παρόντος λοιπόν, σαν η μόνη αμυδρά ελπιδοφόρα λύση, προβάλλει το να επιδιώξουμε να παραμείνουμε συνεπείς μέσα στο ευρώ και την Ευρώπη. Και είναι επίσης προφανές ότι το πραγματικό ερώτημα του επικείμενου δημοψηφίσματος, αν τελικά πραγματοποιηθεί και ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζεται κυβερνητικά, δεν είναι άλλο από το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε χρειάζεται πολύ σκέψη για να αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί που έχει απομείνει στην Ελλάδα είναι το ΝΑΙ του λαού της στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Ένα αποτέλεσμα που αν έρθει, η τωρινή κυβέρνηση θα μπορούσε, καταπίνοντας την υπερηφάνεια της, να αλλάξει στάση και να το εκμεταλλευτεί, χωρίς να παραδώσει (με εκλογές ή άλλο τρόπο) την εξουσία. Θα μπορούσε δηλαδή να κυβερνήσει πάνω στα θετικά στοιχεία του νέου μνημονίου (που πάντα υπάρχουν) προσπαθώντας παράλληλα να αναπτύξει μια ανθρώπινη, δίκαια εσωτερική πολιτική, προκειμένου να παραμείνουμε ζωντανοί, ώστε να έχουμε τουλάχιστον μια “βιώσιμη” ελπίδα να αλλάξουμε (σε ένα υπαρκτό για εμάς μέλλον) την Ελλάδα. Σ' αυτή την περίοτωση θα έπρεπε να αθετήσει ο πρωθυπουργός μια πρόσφατή του διακήρυξη και να γίνει πολιτικός “παντός καιρού” ικανός να προσαρμόζεται… Μια άλλη αποδεκτή εναλλακτική λύση θα ήταν η άμεση συγκρότηση μιας νέας οικουμενικής κυβέρνησης.
Παρέθεσα την δική μου εκτίμηση αγαπητέ αναγνώστη σχετικά με την παρούσα πολιτικοοικονομική κατάσταση και την θέτω στην κρίση σου ευχόμενος να συμβάλει έμμεσα στη υγεία σου, απαλύνοντας όσο το δυνατόν την αγωνία σου για την σύγχυση που επικρατεί πάνω στην δραματικά κρίσιμη φάση που εξελίσσεται τώρα στην Ελλάδα. Προσδοκώ τέλος σε μια ώριμη από μέρους σου απόφαση, για την οποία δεν θα χρειαστεί να μετανιώσουμε μαρτυρικά, όλοι μαζί αργότερα.
